Rome 2008/2009

ROME   2009

Op zondag 24 mei 2009 zou ik weer vertrekken om de fietstocht naar Rome af te maken, die ik in 2008 moest afbreken in verband met een verdraaide knie.

Ik zou met de auto weg gebracht worden door mijn zoon Karel en zijn vriend Ronald, die gingen naar Hongarije een week op vakantie en hoefde maar zestig kilometer om te rijden.

Helaas moest de reis een paar dagen uitgesteld worden. In de nacht van woensdag op donderdag  21 mei op hemelvaartsdag overleed mijn schoonmoeder. Hierop werd de reis uitgesteld tot dinsdag 04.00 uur. Dit mocht echter ook weer niet doorgaan, want de vriend van Karel is in de nacht van zondag op maandag overvallen en al zijn papieren waren gestolen, rijbewijs, paspoort en dergelijke. De nieuwe documenten kon hij pas dinsdagmorgen om half tien weer gaan ophalen op het gemeentehuis.

Dinsdagmorgen 26 mei na een ontbijt genuttigd te hebben bij ons thuis vertrokken wij met zijn drieën naar het gemeentehuis. Om tien uur waren wij op weg naar Pforzheim te Duitsland waar ik vorig jaar gestopt was. We waren om half vier op de plaats van bestemming PFORZHEIM.

 

Dinsdag 26 mei          Pforzheim – Schafhausen                  35 km              22 graden

Spullen uit de bus gepakt, fiets opgetuigd en afscheid genomen van Karel en Ronald, die nog iets verder moesten rijden. Ze gingen naar Hongarije ( Boedapest).

Ik zat ongeveer twee minuten op de fiets toen het begon te regenen, hierop het regenpak aangetrokken en weer verder gefietst.

Rond de klok van kwart over zes vond ik het wel genoeg voor deze dag.

Ik kwam bij Gasthaus Krone in Schafhausen terecht waar ik een kamer nam.

Het was de bedoeling dat ik op vijf en zestig kilometer een camping zou nemen, maar het werd maar niet droog.

Natte spullen uitgedaan, gedoucht. Beneden een bak koffie genomen. Mieke een sms gestuurd dat alles goed was.

Lekker vroeg naar bed gegaan om morgenvroeg met frisse moed weer verder te kunnen gaan.

 

woensdag 27 mei         Schafhausen- Sigmaringen            110 km       20 graden

Om zeven uur een heerlijk ontbijtje genuttigd met een pot thee en zelf gemaakte marmelade.

Fiets weer aangekleed en we konden weer op pad. Het was in ieder geval droog.

Na goed twintig kilometer sprong er een haas voor mijn fiets. Dat was even schrikken zowel voor die haas als voor mij. Ik fietste dan ook in een gedeelte van een natuurpark. Even later zag ik een jong hert de struiken inschieten.

Het weer was voortreffelijk om te fietsen. Het ging de hele dag wel op en neer. Ik moest een hoogte verschil overwinnen van drie honderd meter met percentages van 4 tot 7 procent. De beklimming van de Schwabische Alb, deze had een lengte van ongeveer dertien honderd meter. Kort voor Melchingen had ik het hoogste punt van Deel 1 bereikt: 737 meter.

Je kon een paar stukken onverharde weg overslaan door een asfalt alternatief te nemen, dit heb ik toch maar niet gedaan, anders had ik ook niet in het natuurpark gefietst.

Je kon deze etappe als hij te zwaar was met de trein doen. Ik wist niet of hij te zwaar zou zijn, dus de trein niet genomen. Viel achteraf gezien wel mee.

In Sigmaringen zou ik in een jeugdherberg overnachten. Hier kwam ik Kees uit Noord- Holland tegen die op de racefiets op weg was naar Rome. Had al drie lekken banden gereden in Duitsland. Veel grindpaden vandaar. De jeugdherberg zat helaas vol. Hierop ben ik naar de camping iets verderop gefietst. Kees zou een hotelletje nemen.

Tent opgezet en gaan douchen. Naast de camping in het restaurant friet met een heerlijke schnitzel genomen. Daarna nog een wandeling gemaakt in Sigmaringen.

 

Donderdag 28 mei     Sigmaringen- Bregenz            109 km            20 graden

Tent afgebroken en ontbeten. De route weer gevonden en daar gaan we weer.

Eerst een stukje langs de Donau gefietst. Zo in de vroege morgen is het nog niet echt druk met mensen onderweg.

Er stond tot zeker in de namiddag een straffe bries, zoals altijd had ik die ook nu weer tegen. Na de middag ging het wel lekker, zeker twaalf kilometer dalen.

Maar daar gingen diverse kleine klimmetjes aan vooraf. Ze waren maar een paar honderd meter lang maar ook 7 tot 9 procent.

De laatste zes en twintig kilometer langs de Bodensee gefietst. Wat was het daar druk met fietsers en wandelaars. Dat zal wel door het weer komen.

Ben blij dat ik niet hier in het weekend hoef te fietsen, want dan schijnt het ontzettend druk te wezen. Het waren wel mooie fietspadden.

Om ongeveer half vier kwam ik op camping Mexico aan. Daar kwam ik een echtpaar, Roos en Hans uit Eerbeek tegen die ook op de camping stonden. Tentje opgezet, wederom douchen. Daarna dagboek bijgeschreven.

Het eerste boekje van Hans Reitsma deel 1 zit erop. Nog twee delen te gaan.

Deze avond kwam er nog een Jeroen en Jorie uit Nederland aan. Ze kwamen uit Nieuw Hoorn ( Friesland).

Deze avond heb ik voor mezelf besloten dat ik de lichtere route zou pakken in plaats van de hoofdroute. Ik voelde een klein beetje mijn knie opspelen en om geen risico te nemen speelde ik op safe. Mieke zou me echter niet meer op komen halen en dan zou ik met de trein naar huis moeten en daar had ik geen zin in.

 

Vrijdag 29 mei           Bregenz- Prutz           90 km              63 km trein     20 graden

Vannacht had het geregend. Overdag was het lekker fietsweer. De wind zat deze keer wel mee, in de rug.

Regelmatig met Roos en Hans uit Eerbeek mee gefietst. Zij waren iets eerder vertrokken, maar hadden ergens stempels gehaald ten behoeve van hun Testimonium.

Ik haalde mijn stempels gewoon bij de campings.

In de grote stad geeft het nogal eens problemen om de weg goed te vinden, of er is iets veranderd of je pakt een aanwijzing verkeerd op. Maar meestal kom je toch weer op de goede weg.

In Bludenz had ik voor mezelf besloten om de trein te nemen tot St.Anton om de Arlbergpas te vermijden. Hier zaten stukken bij van 10 procent en als het niet lukte dan moest ik toch verder. Tijdnood, knie ontzien.

Ik had een ticket gekocht. Het zou ongeveer een uurtje duren voordat de trein zou komen. Van de nood een deugd gemaakt en hier de lunch genuttigd.

Een klein half uurtje later zag ik Roos en Hans ook op het perron staan. Ze gingen ook met de trein maar dan tot Landeck, dat was wat verder dan ik zou gaan. Ze vroegen of ik zin had om met hun mee te gaan. Ik ruilde mijn kaartje om, dat was geen probleem.

Het was een klein uurtje treinen.

Toen we in Landeck aankwamen zouden we naar een camping fietsen die ongeveer anderhalve kilometer verder was. De campings bleken allebei gesloten te zijn. De eerst volgende was achttien kilometer verder te Prutz.

Dit was voor Roos en Hans een kleine domper, maar we gingen er toch voor. We hadden immers toch ook zestig kilometer met de trein gedaan.

De camping in Prutz was wel open en het was een hele mooie en luxe camping.

Het gewone recept gedaan, tentje opgezet, douchen en de was gedaan.

Boodschappen aan de overkant bij de Spar gedaan voor morgen.

Daarna met zijn drieën friet met schnitzel gegeten. Aan Nederlanders in een camper gevraagd of het mogelijk was om mijn gsm op te laden. Dat was geen enkel probleem.

Ik heb nog een kleine wandeling gemaakt. Na anderhalf uur de gsm opgehaald.

Deze avond vroeg de slaapzak in, want het koelt snel af in de bergen. Muziekje opgezet en de route voor morgen bekeken.

 

Zaterdag 30 mei         Prutz – Prad               76 km              25 graden

Vandaag stond de Reschenpas op het programma deze was zes kilometer lang 7 procent en had 11 genummerde bochten. Je kon ook de fietsbus nemen maar dat heb ik niet gedaan om te kijken hoe het zou gaan met de knie.Ik had alle dagen al twee kniebanden aan en smeerde mijn knieën elke avond voor het slapen gaan in.Ik heb al diverse kleine klimmetjes gehad en dat gaat tot nu toe goed.

Rond kwart over acht zat ik op de fiets. Roos en Hans succes toegewenst en misschien zien we elkaar nog wel deze reis. Zij zagen mij liever alleen verder gaan, want volgens hen lag mijn tempo te hoog voor hen vandaar.

Het was de eerste keer dat ik mijn wielerjack aan had. Het was ontzettend fris. Dat wielerjack deed ik echter na een kilometertje of vier weer uit. Er kwam elf kilometer vals plat en diverse kleine hellinkjes daar kreeg ik het weer warm van.

Onder aan de Reschenpas nog wat lekkers en cola genuttigd, daarna kon de beklimming beginnen.Het ging niet een twee drie maar ik was binnen een klein uurtje boven. Daar heb ik maar eens een icetea opgedronken.

Ik wilde net op mijn fiets stappen toen er een echtpaar stopte.Ze deden de route tot Florence, daar woonde de zuster van de vrouw. Ze kwamen uit Nijmegen en sliepen alleen maar in kleine hotelletjes. Ze fietsten ongeveer zeventig kilometer per dag.

Ik reed hun een stuk achterna. Toen ik moest schakelen naar zijn een sloeg mijn ketting vast. Deze kreeg ik gelukkig weer snel los, zodat ik hun op tweehonderd meter kon volgen. Op een gegeven ogenblik stopte hun om een foto te maken van het het meer en hun zelf. Ik vroeg of ik hun allebei op de foto moest zetten. Dat vonden ze wel leuk.

Ze maakten ook een foto van mij met het meer op de achtergrond. Het was het Reschensee/Lago di Resia meer. We kwamen bij het meer uit, hun gingen rechtsaf en ik ging linksaf. Leo zei nog misschien tot straks. We kwamen allemaal tegelijkertijd in St. Valentin aan. Dat was wel heel toevallig.Zij hadden wel diverse kleine klimmetjes gehad en ik had veel grindpaadjes gehad. Het was wel heel mooi om langs het meer te fietsen. In St.Valentin hebben we gezamenlijk warm gegeten. Spaghetti met een koele cola, heerlijk. Zij zouden tot Prad fietsen en daar iets zoeken om te slapen. Ik zou daar op een camping een plaatsje gaan zoeken. We waren om kwart voor drie in Prad. Ik kwam toevallig bij een camping uitgereden. We wensten elkaar verder succes en tot ziens. Deze dag ben ik via Oostenrijk naar Zwitserland gegaan en daarna in Italië beland.

Nadat ik een plaatsje had gevonden en had betaald ging ik de tent opzetten. Tien minuten later kwam de man die mij had geholpen naar mij toe gelopen. Hij had teveel gerekend zei hij en ik kreeg zes euro terug. Toen de tent stond gauw de zwembroek aangetrokken en het zwembad ingedoken, ZALIG.

Mieke een sms gestuurd met de mededeling dat de beklimming goed was verlopen.

Na het douchen boodschappen gedaan bij de Spar. Op mijn gemakje een broodmaaltijd genuttigd. Rondje over de camping gelopen en even naar het dorp gewandeld, daar een overheerlijk ijsje ( zelfgemaakt) op en hoe kan het ook anders een cola op.

 

Zondag 31 mei           Prad – Bozen/Bolzano           77 km              25 graden

We, de fiets en ik hebben de smaak weer te pakken, want het ritme zit er weer in van de tent afbreken en de stalen ros aantuigen.

Op de camping een zelf gemaakt ontbijtje zonder eitje op. Rond kwart over acht reed ik de camping weer af richting ? Wie weet het.

Onderweg een cappuccino gedronken. De fiets onder toezicht van de Heer weggezet.

Het was ontzettend fris dus wielerjack aan en tot de nek toe dicht. Dit bleef tot de middag aan, toen begon de zon weer te schijnen. Toen begon het ook harder te waaien. Ja, het is ook nooit goed. Ja, hoor het was tenminste droog en dat vind ik zelf wel een heel mooi iets. Kwam diverse romantische burchten en stokoude dorpjes tegen.

De gehele dag niets anders gezien dan fruitbomen en veel woest water rivier de Adige.

Vandaag was het relatief gezien een rustige en gemakkelijke fietsdag. Mooie wegen en fietspaden om op te fietsen.

Na goed vijf en zeventig kilometer een camping opgezocht in Bozen/Bolzano. Het bleek een Eco camping te zijn met een mooi zwembadje en een leuk restaurantje.

Dus zoals gewoonlijk eerst de tent opgezet. De grond was keihard zaten allemaal kiezelstenen in de grond, de haringen gingen maar een klein stukje de grond in.

Daarna een klein half uurtje gezwommen.

Op het terras een lekker stuk taart met cola bestelt en het dagboek bijgewerkt.

Na het douchen een lekker stuk gewandeld en om zes uur onder de luifel van het restaurant zitten eten. Soep met een grote spekbol daarna spaghetti bolognese.

Even zitten uitbuiken en wat gelezen over de volgende route.

Na het eten even naar het kasteel gefietst en terug gekomen op de camping een solero ijsje genomen. Je moet je eigen wel blijven verwennen vind ik.

 

Maandag 1 juni          Bozen/Bolzano – Trento                    82 km              26 graden

De dag begon goed, ik kon zonder jas of mouwen aan vertrekken. Na ongeveer twee kilometer zat ik al in de klim. Zes kilometer vals plat, maar dan ook echt plat met hier en daar een stukje van 9 procent.

Wederom langs boomgaarden gefietst, maar daar zat een variant tussen, diverse druivenranken. Groot gedeelte op een leuk fietspad een voormalige spoorlijn gefietst.

Deze dag ook veel wielrenners gezien. Het was namelijk tweede Pinksterdag. Zowel mannelijke als vrouwelijke coureurs. Veel vrouwen fietsen alleen.

De meeste tijd reed ik naast de rivier de Adige. Het ging voortvarend, want om een uur was ik al in Trento. Trento is de eerste echte Italiaanse stad aan de route. Ik zou hier in een jeugdherberg verblijven voor twee nachten. Had hier een rustdag gepland. Ik kon mij pas om dier uur inschrijven, kon mijn spullen wel kwijt, dus ben ik de stad even ingegaan. Ik kon wel op een camping gaan staan maar de jeugdherberg was net zo duur. Het toeristische bureau opgezocht om folders en een plattegrond van de stad op te halen.

Ook gekeken waar en hoe laat de trein woensdag vertrekt, want ik zou de eerste drie en twintig kilometer met de trein doen door diverse oorzaken. Vanaf hier zou ik de makkelijke route gaan fietsen, zodat ik toch in Rome zou aankomen.

Om drie uur heb ik me laten inschrijven. Spullen naar boven gebracht. Diverse kleding gewassen en gedoucht. De zon schijnt volop dus de was zou goed en snel drogen.

Lekker de stad ingegaan er bleek een festival aan de gang te zijn. Mijn Italiaans is niet zo best maar muziek verstaan we allemaal. Er speelden diverse groepen op verschillende plaatsen, hartstikke leuk en gezellig met dit mooie weer.

In het park tegenover het station waren diverse banken, maar die waren allemaal bezet door zwervers of Afrikanen. De zwervers lagen er heerlijk op te slapen.

In de avond lekker op zijn Italiaans gegeten Risotto en pas om acht uur. Dit zal vaker gebeuren dat ik zo laat zal eten, want dat zijn de Italianen gewend .

Nog even naar het Park Piazza Dante gegaan daar speelde een band met muziekanten uit de hele wereld o.a. uit Israël, Marokko, New- Zeeland en nog meer landen. Het was ontzettend druk in het park.

Er bleek in Brazilië een Frans vliegtuig verongelukt te zijn.

Om kwart voor elf ging ik weer terug naar de jeugdherberg, daar kwam ik Jeroen uit Nieuwe Hoorn tegen, hij sliep bij mij op de kamer. Zijn vrouw sliep op een andere kamer. Zij hadden de Arlbergpas wel gedaan, het laatste stuk hadden ze wel gelopen. Ze zouden ook de makkelijke route doen maar dan via Ferrera  / Ravenna. Ik zou via Venetië / Ravenna gaan.

Hij vertelde dat het in het zuiden het weer bar en boos was, maar het werd beter volgens hem. Hij ging nu naar bed om te slapen ze zouden morgen om acht uur weer vertrekken.

Ik ging naar beneden om mijn dagboek bij te werken zodat hij kon slapen, als hij dat kon want de muziek in het park was nog niet afgelopen.

Ik lag pas om kwart voor twaalf op bed en luisterde nog naar de muziek vanuit het park, die om twaalf uur stopte.

 

Dinsdag 2 juni                        Trento             rustdag                                   26 graden

Samen met Jeroen en Jorie uit Nieuwe Hoorn ontbeten. Hun rond negen uur uitgezwaaid.

Ben begonnen met een kleine wandeling langs de rivier te maken. Ik ben naar de kabelbaan gelopen die mij vier honderd meter hoger zou brengen, zodat ik een mooi uitzicht zou hebben over de stad. Na een uurtje zou ik weer naar beneden gaan met de kabelbaan Het pakte namelijk anders uit dan ik me had voorgesteld. De lift was namelijk defect, dus we konden niet naar beneden. De bus zou pas om half twee komen en het was pas tien over elf. Te voet zou het ongeveer vijf en dertig minuten zijn. Ik besloot om dan maar te voet te gaan. Dit bleek ook weer een mis rekening te zijn van de Italiaan, want halverwege was de weg totaal afgesloten. Het is dat ik mensen tegen kwam die mij de weg wezen. Vanaf toen leek het meer op een survailtocht . Door een heel smal paadje tussen brandnetels en bomen. De laatste vijftig meter gingen steil naar beneden naar de weg toe. Dat ging nog maar net goed, anders had ik in een plas water gelegen.  Vanaf de weg was het nog vijftien minuten lopen, zodat de tocht alles bij elkaar een uur en vijftien minuten duurde. Nee, dan kun je beter tachtig kilometer fietsen.

Ik ben naar mijn kamer gegaan om me wat op te frissen en in te smeren met zonnebrand creme. Daarna was ik wel toe om wat te eten.

Bleek het in Italië vandaag 2 juni een feestdag te zijn. Bijna alles was gesloten, behalve de restaurants en ijstentjes. Een paar ansichtkaarten en postzegels kunnen bemachtigen. Op een bankje in een park de kaarten geschreven. Na een klein uurtje zoeken vond ik een brievenbus waar ik de kaarten in kon doen.

Laat in de middag een heerlijke douche genomen en opgefrist en al een restaurantje uitgezocht om te gaan eten. Deze keer bestelde ik een pizza. Die blijken toch echt groter te zijn als bij ons. Ik zelf geef niet zoveel om pizza maar je bent in Italië of niet.

Van een rustdag word ik eigenlijk alleen maar moe van al dat slenteren. Het zal te maken hebben met het ritme wat je dan hebt.

Maar al bij al was het een enerverende dag. Later op de avond me zelf weer verwend met een heerlijk ijsje, want dat hebben ze wel in Italië.

 

Woensdag 3 juni        Trento- – Bassano del Grappa            79 km              28 graden

Weer vroeg eruit. Klein ontbijtje op in de jeugdherberg. Om acht uur de trein genomen naar Calceranica al Lago.  Er zaten weer klimmen in van tien procent en meer vandaar. Ik vroeg aan de conducteur waar ik moest instappen. Hij wees mij een plaats aan waar ik erin kon. Ik zette de fiets in de trein en bleef erbij staan. In deze vroege ochtend had ik het eerste akkefietje al te pakken. Er kwam een andere conducteur aan die mij wijs maakte dat ik de achterste wagon moest hebben. Ik de fiets eruit gehaald en naar de laatste wagon gelopen, daar tilde ik de fiets op maar die bleef met zijn kettingbeschermer achter een rand haken, zodat er een stuk vanaf brak, nu was ik het die boos werd. Het padje was net zo smal maar daar moesten de fietsen niet staan, nee die moesten drie treden hoger opgetild worden. Ze hielpen mij niet mee, dus ik liet de fiets mooi staan waar hij stond. Hij begon in het Italiaans tegen mij te tetteren maar ik verroerde geen vin. De eerste conducteur kwam erbij en ging zich er ook mee bemoeien. Zo kregen die twee al vroeg het met elkaar aan de stok. De trein sloot zijn deuren en vertrok. Ik in het midden pad met de fiets naast mij.

In Calceranica al Lago de route weer opgezocht en om tien over negen zat ik alweer op de fiets.

Rond het meer waren diverse campings waar vele Nederlanders stonden dat kon je zien aan de Nederlandse nummerborden en diverse Nederlandse woorden zoals, hier niet zwemmen.

Ik fietste op een mooi fietspad met doodstille weggetjes, dan weer van speciaal aangelegde fietspaden langs de nog jonge rivier de Brenta, omhoog en omlaag zo de hele dag door. Kom ik in de middel of now wear . Is het fietspad afgesloten met een hekwerk. Er stond ook nergens een bord hoe dat je de weg verder diende te vervolgen. Ik zag dat er mannen aan het werk waren. Ik vroeg aan hen of ik er door kon. Zei een van de mannen we are close. Dit was het tweede akkefietje van deze dag, want het ging maar over ongeveer honderd vijftig meter. Ik vroeg of ik er toch door heen mocht. Nou dat mocht wel. Een van de mannen was zo sportief om een boomstam dwars over het fietspad te laten vallen. Was ik bijna aan het eind van het pad stond daar nog een hek maar dat zat vast. Er kwamen toevallig twee wielrenners van de andere kant die mij hielpen om met vereende krachten langs een smal paadje aan de overkant te komen. Ik bedankte hun en zo kon ik weer de gewone route volgen.

Kwart over twee was ik in Bassano del Grappa. Hier een stop gemaakt om wat te drinken en een wandelingetje gemaakt in dit mooie stadje met zijn mooie oude houten brug van het jaar 1200 de Ponte degli Alpini.

Ik zou twee kilometer verderop in een jeugdherberg overnachten maar die was pas om vier uur open. In deze stad een lepeltje gekocht voor Mieke.

Onderweg diverse hagedissen zien weg schieten en twee slangen langs de kant van de weg zien liggen ter hoogte van Sarson. Kon niet zien of de slangen dood of te lamlendig waren om te bewegen. Ik heb ze maar niet aangeraakt om dat te willen bewijzen.

Ik kwam om drie uur aan bij het klooster en kon mij hier meteen inschrijven.

De jeugdherberg was een oud klooster van het jaar 1868 maar was helemaal gerestaureerd er zat zelfs een lift in. Aan de buitenkant zag het er nog wel oud uit. Het had een hele mooie binnenplaats met een overkapping waar je lekker kun zitten.

Nadat ik alles had gedaan wat ik moest doen ben ik naar het stadje terug gewandeld.

Dit stadje vond ik vele malen mooier dan Trento. Trento heeft dan wel een mooi plein Piazza Duome maar Bassano heeft veel meer oude gebouwen en mooiere straatjes.

Ik heb er vanaf half vier tot ongeveer half zeven rond gezworven zo mooi was het.

Ingrid belde op om te vertellen dat haar nieuwe fiets bij Mario van Nispen was binnen gekomen. Dat was mooi dan kun je de volgende keer met mij mee gaan fietsen. Echt niet zei ze.

In de binnentuin van de jeugdherberg heb ik een heerlijke broodmaaltijd op. Hier mijn dagboek bij geschreven. Het was hier zo heerlijk rustig en zo mooi. Hier tot tien uur blijven zitten daarna naar boven gegaan om mijn bed op te zoeken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Donderdag 4 juni       Bassano del Grappa – Oriago/ Venetië         80 km  28 graden

Toen ik om acht uur bij mijn fiets kwam stond er een man te wachten. Hij stelde zich voor als Henk uit Bussum.Hij was ook op weg naar Rome op de fiets. Hij had een Gazelle Mondeo en omdat ik een Gazelle Cayo had moest ik wel een Nederlander zijn.

Hij vroeg aan mij of ik er bezwaar tegen had dat we deze dag samen konden fietsen. We hadden toch deze dag toch de zelfde eind bestemming. Ik had hier geen bezwaar tegen.

We vertrokken en hebben na ongeveer een vijftien tal minuten wat broodjes en vleeswaren gekocht. Na een klein half uurtje bij een ommuurd parkje onze broodjes opgegeten.

Het was heerlijk weer om te fietsen, het was de eerste etappe door de Povlakte.  Om elf uur was het weer tijd om koffie te gaan drinken met wat lekkers erbij. In Cittadella  reden we door een mooie poort de stad binnen. Op een terras bestelden we twee cappuccino met een warm broodje.

We fietsten langs vele mooie villa’s maar ook vele verwaarloosde villa’s.

Bij een kerkje op een stoepje onze lunch genuttigd. Dit deden we diverse malen toen we vijf jaar geleden naar Santiago de Compestela fietsten

We hebben nog een villa van binnen bekeken Villa Nazionale, dit is eigenlijk geen villa maar een paleis.

Vijf kwartier later arriveerde we op camping Serenissima. Wij hadden een mooi plekje uitgezocht en konden de tent weer opzetten. Lekker gedoucht.

Henk had vorig jaar Santiago de Compestela gefietst. Tijdens deze fietstocht was zijn fiets gestolen in St.Domingo de la Calzada op de binnenplaats van de refugio. Gelukkig zat de bagage er niet meer op, deze had hij er net afgehaald maar was vergeten de fiets op slot te zetten.  Er was toevallig in deze stad een fietsenmaker aanwezig en die had een trekking fiets staan die heeft Henk genomen en met diverse aanpassingen kon hij zijn reis twee dagen later voort zetten.

Op de camping was het restaurant gesloten. Daarop vroeg Henk of ik zin had om driehonderd meter verderop mee te gaan eten in restaurant Vertorre. Wij er op de fiets erheen. Bleek pas om zeven uur open te zijn. Even gewacht op het terras. Het eten was weer voortreffelijk, we waren pas om negen uur klaar. Henk kon niet zo helder meer nadenken na een half litertje bier en een half litertje rode wijn. We gingen met de fiets aan de hand terug naar de camping.

Nog wat zitten ouwe betten, daarna de slaapzak opgezocht.

Toen ik vijftien minuten in de tent lag hoorde ik een gestommel buiten. Ik dacht eerst dat Henk het was, het bleek echter onweer en lichtflitsen te zijn even later gevolgd door een buitje.

 

Vrijdag 5 juni             Origao/Venetië – Papozze                 85 km              24 graden

Samen met Henk ontbeten. Henk bleef hier nog een dag staan hij ging vandaag naar Venetië. Nadat we afscheid hadden genomen van elkaar vertrok ik rond de klok van acht uur voor weer een etappe.

Ik dacht dat het een rustig tochtje zou worden niets was minder waar.

Ik was koud een kilometer onderweg toen er voor mijn neus twee wagens op elkaar reden. Bij kilometer drie hoorde ik een hoop geschreeuw. Bleek er bij een benzinepomp een auto weg te rijden met de benzineslang nog in de tank. Gelukkig viel de slang uit de benzinetank. Zulke dingen moeten toch niet te veel gebeuren, want daar zit niemand op te wachten.

Onderweg een paar slaapgelegenheden bekeken maar kon geen beslissing nemen.

Het was wederom een prachtige dag om te fietsen niet te warm en niet te koud.

Maar ja, je krijgt wat je verdiend.

Af en toe zon dan weer wat bewolkt goede temperatuur. Rustige wegen waarop ik weinig verkeer tegen kwam, heerlijk om te fietsen. Weids landschap van uitgestrekte maïs en graanvelden. Drie hele kleine heuveltjes bedwongen. Na ongeveer tachtig kilometer vond ik het wel weer eens tijd om een camping te zoeken. Volgens het boekje van Hans Reitsma was er een in Papozze.

Daar aangekomen zag ik tot mijn schrik dat het hek van de camping was afgesloten en er stond geen ene tent of caravan op de camping. Na even rond gekeken te hebben kwam er een vrouw aanlopen. Zij deed het hek open. Ik vroeg of ik hier een nacht kon kamperen. Dat was geen probleem. De kosten waren acht euro. Dit was tot nu toe een van de mindere campings die ik had gehad. Maar je moet niet te kieskeurig zijn, ik kon douchen en naar het toilet. Wie kan nu zeggen dat hij een camping voor zich alleen had.

Na de tent opgezet te hebben en gedoucht te hebben werd het toch weer lekker warm.

Ben op mijn ligmatje een klein uurtje in slaap gesukkeld.

Ja, en om vijf uur ging de eigenaresse ook nog eens naar huis toen had ik het rijk echt helemaal voor mezelf. Ik kreeg van haar een code om het hek te openen en te sluiten, zodat ik ook weg kon gaan.

In het dorp wat boodschappen gedaan op de fiets. Het werd een broodmaaltijd en pudding en perzik toe. In de avond nog een wandeling gemaakt naast de rivier de Po.

 

Zaterdag 6 juni           Papozze – Anita                     120 km                       22 graden

Vandaag vroeg vertrokken half acht. Ik had toch geen aanspraak op de camping en het zou een lange etappe worden honderd twintig kilometer.

De eerste tien kilometer verliepen lekker. Toen kwam de wind weer om de hoek kijken en die is niet meer weg gegaan. Ongeveer veertig kilometer op een dijk langs de rivier de Po gefietst tot bijna Ferrara toe. Daar was het een drukte van jewelste kon er bijna niet door heen fietsen. Ineens kneep ik in mijn remmen, want ik zag dat de koffie voor vandaag op de grond lag. Het geld waaide me tegemoet. Het bleek een briefje van vijf euro te zijn. Ik heb maar aan niemand gevraagd van wie het was er liepen er mij teveel op straat. Was de wind toch nog ergens goed voor geweest.

In Ferrara was boekje deel twee uit. Boekje deel drie uit de tas gehaald, daar vandaag al vijf en zestig kilometer van gefietst.

Even buiten Ferrara heb ik een cappuccino en een roombroodje gekocht. Dat smaakte voortreffelijk en ik hield nog geld over voor ergens anders nog een kop koffie te doen.

Nu reed ik regelmatig alleen op de weg. Dat was niet echt een straf hoor. Straf was wel de wind die meestal uit de verkeerde hoek kwam. Maar ja, het was tenminste droog. Dus niet zeuren maar trappen.

Op een gegeven moment passeerde mij een auto en vijftig meter verderop zag ik dat hij een slang had overreden, deze leefde nog wel maar zijn ingewanden lagen naast hem. De slang hapte naar mij, hierop ben ik verder gefietst.

In Portomaggiore heb ik bij de Coop inkopen gedaan. Wat extra ingekocht, want morgen is het zondag dan kan er veel gesloten zijn.

Na precies honderd twintig kilometer op de teller stopte ik bij een soort camping. Er stonden paarden en diverse kleine hutjes. Ik ging naar binnen en vroeg of ik mijn tentje op kon zetten voor een nacht en wat dat zou gaan kosten. Het weg zetten was geen probleem. De vrouw vroeg of ik vanavond om acht uur mee wilde eten, dan hoefde ik de overnachting niet te betalen. Eten moest ik toch, dus ik zei dat het goed was. Ik heb niet gevraagd wat ze aten en hoe duur het was, ik laat me maar lekker verrassen.

Eerst maar weer eens de tent opgezet, toen een wasje gedraaid, douchje genomen.

Ik zat tegen natuurpark Parco del Delta del Po aan, dus wat denk je. Heb ik een lekkere wandeling gemaakt . Diverse reigers gezien en andere vogels.

Ik was niet de enige die mee deed eten. Er kwam om kwart voor acht een gezelschap van ongeveer vijf en dertig man binnen. Het leuke was dat er ook levende muziek was.

Het zou om acht uur beginnen, echter om tien voor negen konden we pas aan tafel. Maar dat zijn Italianen wel gewend. Het eten was voortreffelijk kreeg genoeg van alles en kwam niets te kort. Allereerst brood met tapenade, toen Tachetelli daarna aardappeltjes met diverse stukken vlees en als toetje een lekker fruit dessert met een sapje zonder sterke drank als laatste nog een cappuccino. Om half elf vroeg ik il Conto de rekening. De baas kwam eraan en die zei dat ik twintig euro moest afrekenen. Ik vertelde hem dat het wel erg goedkoop was. Dat wist hij maar dat kwam wel goed met de grote groep. Ik bedankte hem voor de gezellige avond en ging met een goed gevulde maag naar mijn tent.

Het was inmiddels al donker dus ik moest de zaklamp aan doen om in de slaapzak te kunnen duiken.

Ik had in deel drie gelezen dat morgen voor mij de kleine Apennijnen zouden beginnen. Wordt een korte route daar er diverse dagen geklommen moeten worden .

 

Zondag 7 juni             Anita – Bivio Montegelli                   75 km              21 graden

Deze dag ging ik pas tegen half negen beginnen, het zou een korte route worden ongeveer zestig kilometer. Het zonnetje kwam er flauwtjes door heen.

Na twee kilometer ging ik eerst met het veer mee om aan de overkant van de rivier de Reno te komen. Je kon merken dat het zondag was er was weinig verkeer op de weg. Na vijftien kilometer werd het ook nog eens zondags weer. REGEN.

In Ravanna even staan schuilen. Van de nood een deugd gemaakt en in de supermarkt wat spullen gehaald om de voorraad op peil te houden. Daarna toch maar weer het regenpak opgezocht, was weer even geleden. Dit aangetrokken en weer verder gefietst.

Onderweg nog onder een luifel van een verlaten barretje mijn lunch opgegeten.

Het was de bedoeling dat ik zestig kilometer zou fietsen maar het werden er vijf en zeventig.

De laatste tien kilometer was het weer droog geworden, dus regenpak uit gedaan.

Zo zou de route voor morgen ook zeventig kilometer zijn. Deze nacht sliep ik in een klein hotelletje te Bivio Montegelli. Ik kreeg een drie persoonkamer toegedeeld en de fiets mocht gewoon op de hotelkamer. De kosten zouden dertig euro zijn, toen ik afrekende kreeg ik dertig euro terug van de 50 euro die ik gaf dus waren de kosten 20 euro. Alles naar boven getransporteerd en het natte regenpak te drogen gehangen. Sokken gewassen de rest was niet nat geworden heel goed regenpak.

Na het douchen ging ik beneden wat drinken en mijn dagboek bij werken. Zat ik ongeveer tien minuten viel ineens overal het licht uit. Niemand die zich hier druk over maakte en na een kleine tien minuten ging het licht weer aan.Zal wel meer voor vallen, want de serveersters gaven geen krimp. Wel degene die aan de gokkasten stonden.

Er was weinig te beleven hier alleen het hotel/ restaurant was er. Voor de rest moest je langs de weg lopen of omhoog fietsen. Dat omhoog fietsen moet ik morgen al genoeg doen, dus dat was geen optie. In het restaurant om zeven uur wat gaan eten. Risotti besteld met cola. Zat nog geen vijf minuten toen wederom de stroom uit viel. Deze keer ging men meteen een generator aanzetten. De avond zat er weer bijna op. Beetje tv gekeken op mijn kamer vond er weinig aan, dus maar weer eens naar de muziek van Dommel geluisterd. Lag lekker ruim in een twee persoonsbed wat een luxe allemaal en dat voor maar twintig euro.

In elk dorp wat je passeert staan wel een of meerdere barretjes. Op zondag zijn het hoofdzakelijk alleen maar mannen die zowel binnen als buiten staan. Maar over het algemeen zijn het de vrouwen die het voor het zeggen hebben.

 

Maandag 8 juni      Bivio Montegelli – Pieve S Stefano              72 km              26 graden

Nadat ik in het restaurant van het hotel twee broodjes en een cappuccino op had, steeg ik weer op mijn stalen ros om weer een mooie fietstocht te maken.

Het zou een dag van klimmetjes worden van vijfhonderd meter tot vier en een halve kilometer toe. Soms acht maar meestal zes procent. Ik zat net een kilometer op de fiets of ik kreeg al zes kilometer vals plat voor de wielen. Toen dat er op zat volgende vele klimmetjes elkaar op. Achteraf gezien heb ik die dag zeker elf of twaalf kilometer geklommen. Het ging me redelijk goed af, maar ik heb ook diverse rust pauzes ingelast. Dat vond ik niet zo erg, ik dacht maar aan een ding heel aankomen in ROME.

De gehele dag fietste ik op de oude autoweg naar Rome. De nieuwe autoweg lag er op diverse plaatsen naast. Op de oude autoweg kwam ik niet zoveel verkeer tegen, totdat men een gedeelte van de nieuwe weg had afgesloten. Daardoor moest het verkeer over de zelfde route als ik. Ze kwamen maar van een kant, de achterkant van mij en dat vijf kilometer lang. Toen dat voorbij was dacht ik ha weer rust. Die duurde maar heel even, want nu kwam het verkeer me tegemoet ook vijf kilometer lang. Maar toen dat ook weer voorbij was keerde de rust ook gelijk weer terug. Dat fietst toch wel een stuk aangenamer dan die grote vrachtwagens allemaal langs je heen op een smalle weg. Twee kilometer voor de top van Valico di Montecoronaro ( 865 meter) heb ik eerst maar eens twee broodjes, banaan en een puddinkje op. Tussen Le Ville en Valsavignone was een slecht stuk afdaling scheuren en stenen in en op de weg.

Na zeventig kilometer vond ik weer een camping die in het boekje stond aangegeven. Ik moest daar zeker vijfhonderd meter voor klimmen over paden van los grind moest een heel stuk lopen, want fietsend ging het niet meer zo steil was het. Het uitzicht was werkelijk schitterend, je keek over een heel groot meer Lagio di Montedoglio. Het bleek dat ik weer maar eens de enige op de camping was. Men deed direct de douche en het toilet voor mij open maken en de boiler aanzetten voor warm water. Fietstassen van de fiets gehaald en gaan douchen. Ik hoefde geen tent op te zetten men had daar huisjes staan met een afdak, door onder slaapzak neergelegd en ik kon daar gaan slapen. Het was tenslotte warm genoeg en de slaapzak was van goede kwaliteit. Het lag in ieder geval beter dan in de tent die ik anders op het grind met een beetje gras had moeten neer zetten. Het kostte maar tien eurootjes. De douches en toiletten waren schoon en groot. Het was leven als god in Italië. Het was alleen jammer van de snelweg van en naar Rome en van de steenfabriek die onder aan de heuvel van de camping waren gelegen.

De vader en zoon hebben tot zeven gewerkt op de camping en gingen daarna naar huis. Nu was alles weer rustig op de camping. Steenfabriek ging sluiten. Je hoorde alleen nog de autosnelweg op de achtergrond. Het begint wel te wennen zo alleen op een camping te staan. Hoop morgen toch wel weer eens op een camping te staan waar meerdere mensen zijn. Het is wel zo heb wel alles voor mezelf ter beschikking. Diverse broodjes en pudding op deze avond. Nadat ik in de slaapzak gekropen was heb ik de muziek weer op de oren gezet en de route voor morgen weer bekeken.

 

Dinsdag 9 juni                  Piev S Stefano – Assisi          104 km                       24 graden

Ik zat vanmorgen al om zeven uur op de fiets. Kon niet meer slapen door het razende verkeer op de snelweg. Het was de bedoeling dat ik vijf en veertig kilometer zou fietsen, daar was immers een camping aanwezig. Tussendoor nog de voorraad aangevuld bij de Coop, zodat we geen honger hoeven te lijden.

Rond tien uur een bakje koffie genomen. Stoppen er twee Nederlanders die ook koffie kwamen drinken. Zij fietsten naar Venetië om zo naar Frankrijk en dan naar Spanje te gaan.

De eerste camping maar niet genomen anders zou ik om half elf al op de camping zijn. De tweede camping lag ongeveer een zestig tal kilometer verderop, dat moest te doen zijn.

Ongeveer vijf en dertig kilometer verder stopte er een man op de fiets aan de overkant van de weg. Het was een Duitser en stelde zich voor als Peter. Hij was al vanaf achttien april aan het fietsen. Hij is begonnen op Sicilië nu ging hij richting Venetië daarna naar Frankrijk en Spanje om dan vervolgens weer naar Duitsland te fietsen. Tevens kwamen er twee Nederlanders aan die dezelfde route fietsten als ik. Zij kwamen uit Alkmaar genaamd Bernard en Hans.Ze zijn een klein stukje met me opgereden maar toen het begon te stijgen moest een van de mannen lossen. Zijn maatje zei op een gegeven moment dat hij op hem zou wachten. Ik reed in mijn eigen tempo verder. Er waaide een lekker briesje. Het was ook de dag van de slechte wegen in Italië, van de honderd en vier kilometer die ik gefietst heb zullen er geen twintig kilometer van geweest zijn waarvan de weg goed van was. Er zaten vreselijke gaten en scheuren in het wegdek. Als er geen verkeer was reed ik in het midden van de weg, daar viel het nog een beetje mee. Dat kon niet altijd wat heeft de fiets en degene die erop zit het dan toch zwaar te verduren.

Bij Assisi aangekomen ging ik naar de camping Village Assisi waar ik een plaats nam voor twee dagen. Wederom had ik een rustdag ingepland.

Het was nog ongeveer twee honderd en twintig kilometer tot Rome. Als alles mee zou zitten waren het nog drie dagen fietsen. Beter een dag teveel over hebben dan precies op tijd te komen.

Nadat ik mijn tent had opgezet en de was had gedaan kwamen de twee mannen uit Alkmaar de camping opgereden.Ik heb een douche genomen daarna heb ik even lekker zitten uitblazen.

Het venijn zat hem in het begin en aan het einde van de rit. Na drie kilometer fietsen een klim van anderhalve kilometer zeven procent en op ongeveer twintig kilometer aan het einde van de rit een klim van dertien honderd meter zes procent en alles wat er zo beetje tussen in zat. Het was een saaie route. Hans Reitsma schrijft dat de volgende etappe een mooie wordt.

Van de twee heren uit Alkmaar vernomen dat er vanavond om zeven uur een lezing werd gegeven over Assisi. Kost twee euro daar krijg je wijn en een hapje voor. Het was een gezellige en interessante lezing die werd gegeven door Jan Sevink die hier woonde en werkte. Er waren twaalf personen aanwezig. De rode wijn was Sansoveze de witte wijn was Grechetto en het hapje was Bruchetta dat is een broodje met olijfolie erop en was een streekproduct van Assisi. We kregen nog een plattegrond mee van Assisi. Om kwart over negen zou er een busje vertrekken naar Asssi daar kon men dan een avondwandeling maken. acht personen vier Nederlanders, twee Duitsers en twee uit Nieuw Zeeland gingen mee. Om elf uur zou de bus ons weer op komen halen. Het was een prachtige wandeling, bij een kerk werd muziek gedraaid door een pater men ging daarop spontaan dansen. Mooie stad en heel veel oude gebouwen. De bus kwam ons om elf uur weer ophalen. Morgen zou ik weer terug gaan naar dit stadje om de rest te gaan bekijken. Het was half twaalf toen ik mijn slaapzak opzocht.

 

Woensdag 10 juni                  Assisi              Rustdag                      28 graden

Het had vannacht geregend, want de tent was nat. Maar om zeven uur scheen het zonnetje al weer lekker. Om negen uur met het busje naar Assisi gegaan. De stad was overdag nog mooier dan in de avonduren. Heel veel kerken bekeken en veel geklommen en gedaald.Schitterend weer acht en twintig graden. Het plein Piazza del Comune was het middelpunt van de stad. De stad ging bijna geheel over Franciscus en Clara.  Hij eiste van de geestverwanten die zich om hem heen verzamelden strikte armoede en liefde voor al wat leeft. De eerste Franciscanen namen hun intrek in een simpele hut in Rivotorto en later in een kleine kapel van Porziuncola op de vlakte van Assisi. Clara besluit in 1212  Franciscus te volgen. Samen stichtten zij de Orde der Clarissen. Het eerste Clarissenklooster was dat van San Damanio, dat Franciscus voor hen wist te kopen met verzamelde aalmoezen. De basiliek van St. Franciscus had een onder en een boven kerk die was werkelijk schitterend mooi. Ik vond de stad ook heel schoon en niet zo heel erg groot maar MOOI. Op een terras lekker zitten eten. Diverse kleine straatjes bekeken en veel rond geslenterd. Om kwart voor vier vond ik het wel genoeg en ging op de bus wachten om op de camping nog wat te gaan zwemmen. Terwijl ik stond te wachten op het busje zie ik Henk uit Bussum fietsen ( zie 4 juni) . We staan even bij te kletsen, hij zou de camping boven op de berg nemen. Ik zal hem waarschijnlijk morgen wel weer tegen komen op de route naar Rome.Het busje kwam er al weer aan. Nadat we op de camping aankwamen heb ik de zwembroek aangetrokken en ben gaan zwemmen. Om zes uur ging ik weer naar de tent, zag ik dat Henk bij de receptie stond. Ik vroeg aan hem wat kom jij hier doen? Ik kom hier kamperen zei Henk. Hij mocht bij mij op de plaats staan. Henk vroeg of ik het goed vond dat we de laatste etappes samen zouden fietsen. Ik vond het wederom goed. Nadat Henk de tent had opgezet en gedoucht had gingen we in de bar wat drinken. Daar waren Tiny en Koos Oggel uit Kapelle ook aanwezig. Ze gingen in het restaurant eten, dat was ook ons plan. We gingen met zijn vieren aan een tafel zitten. Ik vroeg aan Koos of hij Peter Oggel ook kon. Dat was zo het was een achterneef van hem .Ik kon Peter van BN/De Stem waar ik gewerkt had. Even later kwamen Ans en Bob uit Amsterdam ook binnen. Die konden we al van gisteren. Met zijn vieren gingen we naar een tafel voor zes personen was wel zo gezellig. Koos was van Roermond naar Rome gefietst en fietste een stukje van de lichte route terug tot Ravanna. Dit deed hij met de race fiets, zijn vrouw ging dan met de auto naar het eindpunt toe, nadat ze boodschappen had gedaan.

Ans en Bob waren ook onderweg naar Rome. Bob had een paar dagen geleden een doorn in zijn knie gehad. Twee dagen erna kon hij niets meer velen aan zijn knie en die werd heel dik en rood. Hij is er midden in de nacht nog mee naar het ziekenhuis geweest daar hebben ze de splinter eruit gehaald. Het leed was echter al geschied de knie was ontstoken en Bob mocht niet meer fietsen. Ze hadden een paar keer de trein gepakt tot Assisi toe. Ze hoopten dat ze over een dag of twee weer verder mochten fietsen zodat ze de reis naar Rome konden afmaken. Rond half tien waren we klaar met tafelen. Ieder is zijn eigen weg gegaan.

Het was nog een lekkere temperatuur. Beetje op het terras gezeten en het dagboek weer bij geschreven. Op deze camping zaten heel veel Nederlanders meest vutters.

Morgen zouden we weer gaan fietsen. Om half elf lag ik al te rusten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Donderdag 11 juni     Assisi –Nardi              95 km              30 graden

Na het ontbijt vertrokken we weer naar de volgende camping. We reden de camping af toen ik wat hoorde knakken. Even later zag Henk dat er een slag in mijn wiel zat. Ik wist gelijk al dat er iets niet goed was. We stopten bij het eerst volgende dorp om inkopen te doen. Daar zag ik dat er twee spaken kapot waren. De andere spaken heb ik direct vaster gezet, zodat de slag er min of meer uit was. Gevraagd aan winkel personeel of er een fietsenmaker in het dorp aanwezig was. Dat was niet het geval. In het volgende dorp Spello zes kilometer verder vroeg ik aan de eerste beste man of er een fietsenmaker aanwezig was. De man wees naar de overkant van de straat daar was er een gevestigd. Die Franciscus was ons toch goed gezind.

We zeiden tegen elkaar dat is mazzel hebben. De fietsenmaker begon er direct aan. Op een gegeven moment wees hij mij op de achterband dat die er ook niet goed uit zag, die liep een stukje van de velling af. Hier zou hij ook een nieuwe op doen. Wij gingen onder tussen koffie met koek eten in de bar op de hoek. Na een goed uurtje was de fiets weer rijklaar. Hij ging erbij zitten om de rekening op te maken, die zal wel hoog uitvallen zei ik tegen Henk.

De totalen kosten waren een en dertig euro. Toen ik dertig euro op tafel legde en nog meer wilde pakken zei de fietsenmaker dat het zo goed was. Het was de omgekeerde wereld normaal zou de klant toch fooi geven. Ik bedankte de fietsenmaker voor het maken van de fiets en nadat ik alles op de fiets had gedaan vertrokken we weer. Het was een hele mooie tocht met vele mooie uitzichten. We fietsten door een vredig heuvelland met oude eiken, rustieke boerderijen en oude dorpskerkjes.Diverse klimmen van drie tot negen procent. Maar ik werd wel steeds sterker in de benen, dus ging het goed af.  Het fietste toch wel een stuk zekerder nu de fiets gemaakt was. Het was wel een warme dag maar wel een met een koel briesje.

Het venijn zat hem nu echt in de staart van de route, zeker zes kilometer klimmen en nog dertien honderd meter om bij de camping te komen. De camping Monti del Sole lag vijf kilometer voorbij Nardi.  Ook op deze camping zaten over het algemeen Nederlanders. Hoe dichter we bij Rome kwamen hoe meer Nederlanders en fietsers dat we tegen kwamen.We kregen een mooi plaatsje toegewezen. Tent onder toeziend oog van Peter uit Aalsmeer, die samen met zijn vrouw Elly in en rond Noord- Italie aan het fietsen waren. Henk vroeg aan de vrouw van de camping hoe laat het restaurant open was. Dat was gesloten, maar men kon ons op komen halen en dan werden we naar het restaurant gereden. Doet dat maar zeiden we. Om half acht zouden ze ons komen ophalen. Gauw een douche genomen. Hans en Bernard uit Alkmaar kwamen ook de camping opgefietst. De hele club zat aan het bier inclusief Joachim uit Heidelberg. Ik hield het maar bij mijn cola. Een uurtje later ging men nog wat bier bij halen, want het was zo gezellig fietsers onder elkaar. De meest vreemde fietsverhalen gingen in het rond de een nog leuker dan de ander. Om half acht precies stond het busje op de camping. Peter en Elly gingen ook mee. We hebben ontzettend lekker gegeten en ontzettend veel gelachen. Ik bestelde een grande cola, kreeg ik een ander halve liter fles voor mijn neus gezet.Henk had het allemaal over Franciscus dat die in armoede leefde en veel liefde gaf aan de mede mens.Ik bestelde als dessert het fruit van het seizoen. De andere drie namen cappuccino. Ik kreeg een schaal vol met kersen en een schaal vol met peren, appels, pruimen, kiwi’s, perziken en abrikozen. Dit zouden we met zijn vieren nog niet op kunnen. Henk zei de rest nemen we wel mee, we betalen het toch immers. Hij had echter geen tasje bij dus dat ging niet door. Ik had wel een tasje bij en Henk laaide het meeste fruit in de tas en nam het mee. Dat was wel lachen. Peter zei tegen Henk deed Franciscus dat ook zo.

Nadat we de rekening hadden voldaan, bracht het busje ons weer naar de camping terug. Daar arriveerde we om half elf.

 

Vrijdag 12 juni           Nardi – Fiano Romano          61 km              30 graden

Dit zou een korte maar heftige fietstocht worden. We vertrokken om acht uur. Het was al flink warm aan het worden dus dat beloofd wat voor vandaag. Ik kan over het algemeen goed tegen de warmte ook tijdens het fietsen.

Na zes kilometer eerst maar weer eens een kopje koffie en diverse broodjes gegeten, want hierna kwam de eerste klim al weer. Het werd alsmaar warmer en warmer. Ik had daar echter geen last van. Henk had er wel wat last van hij dronk zich suf. In het oosten zagen we de kale bergrug van de Monti Sabini: in het westen tekent zich de Monte Cimino af een oude vulkaan.

In Ponzano kochten we proviand. We zouden ergens gaan zitten om wat te eten toen we zagen dat we nog maar vijf kilometer moesten fietsen om bij de camping I Pine te komen.

We konden dan net zo goed op de camping gaan zitten om te eten. Zo gezegd, zo gedaan.

We waren deze dag vlug klaar dat had ook zo zijn voordelen. Tent opgezet en zwembroek aangetrokken en het zwembad in. Dat is wel zo lekker na zestig kilometer fietsen, ongeveer acht kilometer klimmen soms vier maar ook een stuk van twaalf procent. Dat was wel heftig maar gelukkig gered zonder nadelige gevolgen.

Dit noemde Hans Reitsma de lichte route. Ik zal de zware route nog eens bekijken, die moet volgens mij extra zwaar zijn.

We hadden plenty tijd, tussendoor een wasje gedaan en nog maar eens een keer het zwembad ingedoken, want wat was het warm zeg, tjonge,tjonge.

Henk was gaan internetten. Ik ging lekker onder de douche. Daarna hebben we buiten lekker wat zitten keuvelen onder het genot van een biertje en een cola.

Om half acht zou er een buffet buiten zijn op het terras van het restaurant. Het zou vijftien euro kosten. Wij waren hier wel voor te porren. Er was van alles te eten speenvarken, verschillende soorten ham, diverse soorten lasagne, verschillende soorten vlees, salades, friet aardappelkroketjes en nog vele andere soorten groenten, met een liter water en een liter wijn erbij. Het was geen geld wat je er allemaal voor kreeg te eten.

We zagen Hans en Bernard uit Nijmegen ook zitten op het terras, ze zaten bij hoe kan het ook anders bij andere Nederlanders.

 

Zaterdag 13 juni         Fiano Romano – Prima Porta             42 km              32 graden

Het was al heet toen we op stonden. Gelukkig werden de etappes per dag ook kleiner. We hoefden vandaag maar een goede veertig kilometer te fietsen.

Er zaten echter al weer vier klimmetjes in. Gelukkig maar kleintjes van negen honderd meter en tot zeven procent.

We hadden nog diverse mooie vergezichten. Maar we kwamen al diverse voor steden van Rome tegen. Dus werd het alsmaar drukker en drukker.

In Morlupo hebben we ons maar weer eens verwend met cappuccino en broodjes.

We waren om kwart voor twaalf al op de camping de Tiber. Dus dat werd fiets leeg maken, tent opzetten en naar het zwembad toe gaan. Heerlijk  gezwommen, Zalig.Bij het zwembad zat ook een Nederlander was volgens ons een fietser kon je aan zijn armen en benen zien. Hij stelde zich voor als Leo uit Schiedam.  Hij fietste al drie en twintig jaar waarvan twintig met zijn vrouw en nu alweer drie jaar alleen. Lange tijd mee zitten praten. Als je dan alles op moet schrijven dan blijf je bezig. Net als ik dit had opgeschreven kwamen Roos en Hans uit Eerbeek het zwembad opgelopen ( zie 28 mei). Zij waren hier al vanaf donderdag 11 juni. Ze hadden geen rustdag genomen. Roos was zo blij mij weer te zien. Ze had de laatste twee dagen alleen maar aan mij gedacht in de hoop dat ik het toch zal halen en zie ik was er.

We zouden morgen zondag 14 juni voorlopig met zijn vijven op de fiets naar Rome gaan. De afspraak was vertrek om acht uur vanaf de receptie.

Vanavond zouden we ook samen gaan eten in het restaurant op de camping. Om zeven uur waren we toevallig allemaal in het restaurant aanwezig zonder dat we een tijd hadden afgesproken. Een zekere Els en Theo ook twee fietsers zaten al aan tafel. We vroegen of ze zin hadden om bij ons te komen zitten, dat hadden ze wel, zo zaten we met zijn zevenen aan een tafel. Els en Theo had ik in Assisi ook wel gezien maar hun gingen een dag eerder weg als ik. Het werd ontzettend gezellig er zaten nog diverse Nederlander die ook op de fiets waren. Het werd al Kamp Holland genoemd. We waren om negen uur al klaar met eten maar nog lang niet uitgepraat.

 

 

Zondag 14 juni           Rome – Rome            60 km              30 graden

Henk was zijn spullen aan het inpakken hij zou in Rome blijven. Had daar een appartement gehuurd en vanavond zou zijn vrouw met een vriendin komen. Ze bleven tot zaterdag 20 juni in Rome.

We vertrokken met zijn vijven, Roos, Hans, Leo, Henk en ik om acht uur op de fiets naar ROME.

Het was een klein uurtje fietsen over een mooi fietspad. Het fietspad was rood van kleur het leek wel of men de rode loper voor ons had uitgerold. Er zaten diverse poortjes in waar Henk maar net door heen kon met zijn vol bepakte fiets. Halverwege stond er een gelast hek voor een brug. Hier moesten de fietsen over heen getild worden. Dat ging vrij vlot, omdat we met zijn vijven waren ook Henk zijn fiets ging geladen en al over heen. Dit diende twee maal te gebeuren, want vijftig meter verderop was weer een gelast hek.

We reden tot het St.Pietersplein waar we als eerste ons Testimonium gingen halen bij

Opera Romana Pellegrinaggi. Daar kregen we tegelijkertijd een stempel bij gezet op onze stempelkaart, dat was nummer een.

Nu op weg naar nummer twee daarvoor gingen we naar de Friezenkerk bij het St Pietersplein. Daar werden we heel hartelijk ontvangen, we moesten onze namen opgeven en na de mis zouden wij het Testimonium in ontvangst mogen nemen.

Er werd het een en ander uitgelegd over de geschiedenis van de Friezenkerk. Nadat de Mis was afgelopen werden er zes fietsers naar voren geroepen die de fietstocht naar Rome hadden volbracht. We ontvingen een heel mooi Testimonium dit werd voorzien van stempel en handtekening. Er werden foto’s van ons gemaakt voor de website van de Friezenkerk.

Daarna gingen we wat drinken op het buiten terrein van de Friezenkerk.

 

ROME (Redactie) 14 juni 2009 – In onze kerk wordt op Sacramentsdag het nieuwe verbond gevierd, dat God met de mensheid gesloten heeft in het lijden en de dood van Jezus. In het bloed en de zelfgave van Christus sluit God een nieuw verbond met de mensen, wil Hij de mens in een nieuwe en definitieve liefdegave nabij zijn. Aan ons om dit verbond in het Lichaam en Bloed van Jezus vandaag gestalte te geven.
Sommigen komen te voet naar onze Friezenkerk, anderen met de auto of per bus, met het vliegtuig of de camper, maar vandaag mochten we vijf personen verwelkomen die per fiets helemaal uit Nederland naar Rome waren gekomen. De een doet er vijf weken over, de ander drie, maar allemaal kwamen ze dezer dagen in Rome aan en waren vanmorgen samen in de zondagsviering. Zij namen in hun bagage zeker ook de intenties van hun dierbaren mee, waar we in onze Friezenkerk voor bidden. Tenslotte dankten we Mevr. Joke Karssing voor haar vrijwilligersdienst in de Friezenkerk. Na een reflectieperiode van drie maanden keert ze weer naar Zwolle terug. We hopen dat de band met deze kerk via de website behouden blijft.

Diaken Kees sprak de 6 fietsende pelgrims toe en overhandigde de bijbehorende oorkondes.

v.l.n.r. Henk van Bentum (Bussum) Jack Koolen (Breda) Hans en Roos Kammenga (Eerbeek) Leo Booms (Schiedam) en Henk Bakkenhoven (Hoofddorp)

Het duurde even voor het Testimonium was ingevuld, want we werden van de ene naar de andere persoon gestuurd. Uit eindelijk heeft Joke Karssing de vrijwilligster hem ingevuld.

Even later gingen we naar het St.Pietersplein voor de zegen van de Paus die om precies twaalf uur zou beginnen. Om half een hebben we afscheid genomen van Henk die naar zijn appartement ging.

Leo ging zijn fiets ophalen die nog bij de Friezenkerk stond en kwam terug met het verzoek van Agnes van Ardennen oud minister zonder portefeuille van ontwikkelingssamenwerking in het kabinet Balkenende twee en Balkenende drie om bij haar op visite te komen.

Leo had het adres van haar gekregen het zou ongeveer tien minuten rijden zijn.We zijn naar het bureau van de Pellegrinaggi gegaan om ons uit laten leggen waar het adres ongeveer was. We kregen een kaart mee daar had men de lijn getrokken die we moesten fietsen.

We reden zeker drie kilometer tegen het verkeer in wat zoals gewoonlijk druk was in Rome .

( waaghalzerij ten top) maar gelukkig niet zo druk als op een werkdag.

We waren zeker al tien minuten onderweg toen Leo zich ineens omdraaide en riep ik ben mijn tas kwijt. Daar stonden wij dan naast de Tiber te wachten wat Leo ons bracht als hij terug kwam.Een minuut of tien later kwam Leo terug met gelukkig zijn tas aan de fiets. Hij had hem op het bureau van de Pellegrinaggi laten staan en daar stond hij nog.  Dat was een pak van zijn hart zei Leo, want alles zat erin reisdocumenten, geld, terugvluchtnummer. Wat er dan allemaal door je heen gaat zei Leo tijdens het terug fietsen daar naar toe. Ik zag mezelf al een heleboel telefoontjes plegen, de Nederlandse Ambassade inlichten en zo meer.

Hij moest even bijkomen van de grote schrik.

Na een klein uurtje fietsen over de Via Appia Antica een oude Romeinse weg vanaf 312 jaar voor Christus aangelegd, deze weg was zondags autovrij, bereikten we het adres wat Agnes van Ardennen aan Leo had gegeven. We belden drie keer aan maar er werd niet open gedaan. De vierde keer werd er opengedaan door Agnes zelf.

We zeiden dat het geen tien minuten rijden was maar iets meer dan een uur.

Ze verontschuldigde zich, want met de auto was het tien minuten rijden.

We werden heel hartelijk ontvangen door Agnes en haar man Jozef. We kregen witte wijn en diverse hapjes aangeboden. Ze wist veel te vertellen over de oude weg en over de politiek van Rome en nog meer wetenswaardigheden heel interessant allemaal.

Op een gegeven moment vertelde ze dat we naar een restaurantje zouden gaan om wat te eten. Leo en Hans boden aan om op de fiets te gaan. Roos en ik gingen als salonpelgrims achterin zitten in een grote wagen van Jozef.

In het restaurant kregen we ook heel veel uitleg over het restaurant en over het eten. Hier werden we ook heel hartelijk ontvangen met een wijntje. Het was een familie restaurantje daar had mama het voor het zeggen, want die zat op een hoek van de tafel alles gade te slaan.

Eerst kregen we een voorgerecht gebakken ui, en diverse producten uit de streek. Daarna een hoofdgerecht overheerlijke pasta en een dessert na, ik nam een heerlijke tiramisu die was echt lekker. Diverse witte wijntjes gedronken na een stuk of vier stopte ik daarmee, want ik moest nog een uurtje of wat terug naar de camping fietsen.

Na het eten zijn we weer terug gegaan naar het huis van Agnes en Jozef. We kregen daar thee en koffie met cake die zelf gemaakt was door Agnes.

Agnes van Ardennen deed nu het volgende werk permanent vertegenwoordiger bij de FAO (Food and Agriculture Organisation) te Rome, vanaf april 2007 (tevens permanent vertegenwoordiger bij de WFP (World Food Program) en de IFAD (International Fund for Agricultural Development) Dit deed ze voor een tijdsbestek van vier jaar daarna ging iemand anders het overnemen.

Haar man Jozef had zich belast met de renovatie van de Friezenkerk. Dit deed hij heel graag daar hij zelf een beetje met architectuur te maken had gehad. Had bij de Fa. Heijmans gewerkt.

We mochten niet vertrekken zonder dat we iets in haar gastenboek hadden geschreven. Nadat we dat gedaan hadden en uitgebreid afscheid hadden genomen van deze hartelijke mensen vertrokken wij om vijf uur richting camping. We moesten nog even door de stad crossen maar dat ging vanzelf en daarna over het zelfde fietspad weer terug.

Halverwege hoorde Hans iets knappen en ja hoor er was een spaak gebroken van zijn achterwiel. Vroeger hadden ze nog geen fietswielen dus spaken kon men al helemaal niet, dit kwam waarschijnlijk door de oude Romeinse weg met zijn kleine en grote klinkers.

Om zeven uur waren we op de camping terug. Bij het huisje van Roos en Hans wat gedronken. Daar heeft Leo samen met Hans de spaak gerepareerd. Dit was al de derde spaak deze reis die Hans moest vervangen. Meerdere fietsers gesproken die kapotte spaken hadden opgelopen. Dat zegt wel wat over de slechte wegen in Italië. Nadat ze de spaak verwisseld hadden en het wiel gericht hadden gingen Leo en ik om kwart over negen weer weg.

Ik ben gaan douchen en ben naderhand wat gaan internetten in de bar. Om tien uur nog een pizza gegeten in het restaurant en daarna naar de slaapzak gegaan.

Dit was een dag met een Gouden Randje erom heen. Die zal ik niet gauw vergeten.

 

Maandag 15 juni        Rome              rustdag                                   33 graden

Lekker op mijn gemak opgestaan. De fietstocht zat er voor mij op. Broodjes en vleeswaren in de campingwinkel gehaald. Om negen uur met de bus van de camping mee om naar het treinstation te gaan in Prima Porto en vandaar met de trein naar Rome.

In Rome was het in de schaduw al 30 graden in de zon een paar graden hoger. Diverse monumenten bezocht zoals, fontein di Trevi. Maar waar ik het meeste van genoot was toch door de mooie nauwe straatjes te wandelen. Hier wilde Mieke vorig jaar niet aan mee doen, daar ik meestal van het padje gaat en zij daar niet van houdt. Ik vond het schitterend,lekker lopen in het onbekende en weg van de drukte. Ik heb van deze dag genoten en was om half vijf weer terug op de camping.

Langs het zwembad gegaan daar zaten Roos, Hans, ook Jeroen en Jorie uit Nieuwe Hoorn met de ligfietsen en Kees met zijn racefiets uit Noord- Holland waren op de camping gearriveerd. Kees had als enige de zware route gefietst en hij vond het vreselijk zwaar. Moet je na gaan hij was op de racefiets en had het minimale bij aan spullen daar in jeugdherbergen sliep. Een tijdje met hun zitten praten, daarna zwembroek gehaald, want wat was het warm. Een heerlijke duik genomen en diverse baantjes gezwommen.

We spraken weer af om vanavond weer gezamenlijk te gaan eten. Om klokslag zeven uur waren we present om met zijn zessen aan te schuiven. De verhalen gingen gelijk over tafel. Het was zo half elf. Kees had aan mij gevraagd of ik hem morgen tot het tunneltje weg kon brengen, want dat schijnt nogal moeilijk te vinden. Ik vond dat geen probleem. Ik kon pas na elf uur, want ik zou Roos en Hans om elf uur nog gaan uitzwaaien. Kees vond het best om kwart over elf zouden wij dan vertrekken.

 

 

 

 

 

Dinsdag 16 juni          Prima Porta                 rustdag                                   34 graden

Ik was op tijd wakker. Dat ritme zit er toch in van vroeg wakker worden. Tent een beetje

Opgeruimd. Ontbijtje gekocht, in de campingwinkel kwam ik Roos tegen. Ze vroeg of ik bij hun wilde ontbijten. Daar had ik geen bezwaar tegen. Lekker bakje thee gekregen.

Even voor tienen samen met Leo wat karton en tape gaan halen bij het tuincentrum naast de camping om de fietsen in te pakken voor het vliegtuig. Het karton zo goed als het kon op de fiets gedaan. Leo moest te voet die had wel heel erg veel bij zich. Lopen we terug naar de camping is de achterkant van het tuincentrum naast de camping, dus we hadden het karton zo over het hek kunnen gooien. Wij lachten ons zelf maar een beetje uit. Roos had nog bubbeltjes plastic over om de sturen mee te beschermen. Dus we konden aan de slag.

Leo en ik hebben om elf eerst Roos en Hans uitgezwaaid.

Daarna heb ik Kees naar het tunneltje gebracht om het rode fietspad te bereiken. Hij zei dat hij dit waarschijnlijk niet zou hebben gevonden. Kees bedankte me hier heel hartelijk voor en ging weer alleen verder. Zijn vrouw zou vanavond arriveren, ze bleven tot zaterdag in Rome.

Terug op de camping aangekomen gauw nog even wat broodjes gekocht voor de lunch.

Beetje in en uitgepakt het is passen en meten. Tussen door de broodjes opgegeten bij Leo. Daarna de fiets ingepakt en zwembroek aangedaan om te gaan zwemmen. ZO HEET.

De laatste avond hebben we met zijn vieren in het restaurant zitten eten en zitten kletsen.

 

Woensdag 17 juni      Rome – Eindhoven    vertrekdag                  35 graden

Vandaag was de dag dat we weer terug gingen naar onze familie in Nederland.

Leo en ik hadden alles ingepakt en stonden klaar om naar de receptie te gaan daar zou de bus komen, kwam er een vrouw naar ons toe om te vragen hoe wij naar Nederland gingen. Bleek het Ans te zijn uit Amsterdam, die ik samen met haar man Bob in Assisi tegen was gekomen ( zie 10 juni). Ik vroeg gelijk of ze de rest van de route fietsend hadden afgelegd. Dat hadden ze gedaan. Dat vond ik wel heel fijn voor hen.

Wij brachten onze spullen naar voren en stonden te wachten op de bus kwamen Ans en Bob voorbij fietsen. We hebben nog afscheid van elkaar genomen.

Jeroen en Jorie uit Nieuwe – Hoorn kwamen ook afscheid nemen van ons. Wij zouden om tien over half negen met de bus vertrekken naar het vliegveld Ciampino. Om tien voor negen was er nog geen bus. We gingen naar de receptie die belde de desbetreffende persoon op die zat vast in het verkeer en zou er om half tien zijn, dat zou nog op tijd zijn. Leo vond echter dat er iets anders geregeld moest worden. Men belde iemand in Prima Porto op die ons weg zou brengen. De man in kwestie een Roemeen was er binnen vijf minuten. Spullen ingeladen, afscheid genomen van Jeroen en Jorie uit Nieuwe- Hoorn.

Bij Rome stond het verkeer helemaal stil. Maar de chauffeur wist wel een andere weg. Moest wel een heel stuk omrijden maar we bleven tenminste rijden. Hij reed ons zonder problemen en zonder ons in gevaar te brengen rustig naar het vliegveld. Daar arriveerden we om klokslag tien uur. Mooi op tijd dus.

We gingen meteen inchecken, want er stond een lange rij wachtende voor ons. In de tussentijd hebben we de tassen afgewogen want we mochten maar vijftien kilo meenemen en tien kilo handbagage. Toen wij aan de beurt waren begon het al meteen fout. De juffrouw achter de balie vroeg aan mij wat die gele dingen waren. Dat waren mijn fietstassen vertelde ik.Toen heb ik haar maar voor gedaan hoe dat de tassen op de fiets gingen, toen begreep ze het een beetje.Ik mocht echter maar twee tassen hebben en ik had er drie. Ik liet haar de brief zien waar op stond dat er drie tassen mee mochten, maar zij wees weer een andere regel aan waarop stond dat ik maar twee tassen mee mocht nemen. Dat werd een welles nietes spelletje dat ik toch niet zou winnen. Ik bond twee tassen aan elkaar en dacht klaar te zijn, dus niet dat mocht ook al niet. Hierop heb ik een kleine fietstas in een grote gedaan toen was dat probleem opgelost.

Toen kwam het andere probleem de tent mocht niet los mee. De tent aan de tas vast gemaakt maar dat mocht ook niet. De tent toen maar aan het frame van de fiets vast gemaakt in de hoop dat dit wel mocht.Na een klein kwartiertje was ik klaar bij deze balie, nu nog de fiets inleveren in de hoop dat het goed was.

Leo had een week voordat hij vertrok zijn neef via internet de terug reis laten regelen. Hij moest veertig euro extra belasting bij betalen. Dit diende ook bij een andere balie te gebeuren. Boeven zijn het riep Leo, boeven. Toen hij had betaald ging hij zijn ticket ophalen

We gingen de fietsen inleveren bij de volgende balie. Ze keken goed of alles wel goed vast zat. Ze hadden geen bezwaar over de fietsen.

Nu was het onderhand wel eens tijd geworden voor een broodje en wat te drinken. Het was inmiddels al elf uur geweest.

Nu was het wachten bij de balie, zodat we door konden lopen naar het vliegtuig. Het vliegtuig had echter een vertraging van veertig minuten. Toen we bij de douane kwamen kregen zowel Leo als ik een tassen controle. Ik moest een flesje zonnebrandcrème achterlaten en Leo een flesje zonnebrandolie en een broodmes.

Ik had een fietstas en een stuurtas als handbagage. Kom ik buiten zeggen ze dat ik de stuurtas in de grote tas moet doen. Dat zou ik doen maar niet heus. Eindelijk gingen we om tien over half een de lucht in

We landen om vijf over half drie op het vliegveld van Eindhoven. Toe wij daar uitstapte zag ik, Alie, Marleen, Bert en Mieke al staan zwaaien al lopend terug gezwaaid.

Hier ging het wel rustig aan toe. De tassen van de band gepakt.  Leo rende plotseling naar het vliegtuig toe, bleek zijn handtasje met zijn papieren en geld nog in het vliegtuig te liggen. Ik vertelde hem dat het tijd wordt dat zijn vrouw weer mee ging fietsen. Ja, zei hij, want die is daar heel precies in

Het karton van de fietsen gehaald en de fiets weer helemaal aangekleed.Leo zijn zus uit Den Bosch was er ook om Leo te verwelkomen. Leo zou de trein in Eindhoven pakken om zo naar Rotterdam te gaan. Zijn vrouw had voor vanavond een feestje geregeld voor hem. Afscheid genomen van Leo en zijn zus.

Nadat we de tassen in de auto hadden neergelegd en de fiets op de fietsendrager hadden gezet vertrokken wij richting Breda. We waren om kwart over vier weer in de Kampakker te Breda. Hier was het twee en twintig graden, dus goed weer om buiten te zitten. Je krijgt wat je verdiend.

Na het eten ging ik de spullen opruimen.

 

Toen ik op de zolder kwam stond er mij een

VERRASSING  te wachten. Voordat ik vertrok voor de fietstocht had ik de hobbykamer en de voorzolder en de trap gedaan.

Ik moest na de fietstocht nog tapijttegels leggen en het een en ander afwerken. Dit was allemaal al gedaan door mijn zoon Karel en Mieke. Dit had ik helemaal niet verwacht.

Deze reis heeft mij gebracht wat ik er van verwachte. Van Duitsland wist ik dat er veel grindpaden waren. In Oostenrijk vele mooie fietspaden en vele mooie plaatjes van de bergen.

In Italië vele mooie vergezichten . Vriendelijke mensen in alle landen die ik gepasseerd ben.

Vele leuke reacties gehad van vele mensen uit de diverse landen.

Dat de diverse fietsers die ik ben tegen gekomen onder weg en aan het eind van de fietstocht allemaal een andere intenties hebben om naar Rome te fietsen.

De een fietst al drie en twintig jaar Europa rond.

De ander is pas twee jaar aan het fietsen.

Degene die ik allemaal gesproken heb, hebben op twee na allemaal als eerste de fietstocht Santiago de Compestela gefietst.

Veel van de fietsers zijn tegenwoordig vutters, die hun leven op deze manier invullen. Ze vragen onder het genot van een wijntje of een biertje, wat wordt je volgende fietstocht?

Het is net als met het hardlopen, dan loop je je eerste marathon ook in New – York ik in ieder geval wel.